In 2018, toen ik begon met hardlopen bij Renergie, raakte ik aan de praat met een trainer. Over hoe belangrijk het is om een sterke core te hebben. Wanneer we iemand voorbij zien rennen, waarvan we denken, wat rent die mooi, en efficiënt, en hard, dan heeft deze persoon over het algemeen veel stabiliteit in de bekkenregio. En die had ik overduidelijk niet. Mijn mening, mijn woorden.
Af en toe – vooral bij mannelijke trainers, die zijn erg hardleers (wederom mijn mening) – komen er stevige buikspieroefeningen voorbij tijdens de warming up. Oefeningen die ik niet mag doen. Want ik heb een diastase van mijn buikspieren. Zoals 10% van de vrouwen. Vroeger, in de tijd dat ik mijn kinderen baarde, werd er gezegd: niets aan te doen.
Dus wie schetste mijn verbazing dat er wel degelijk iets aan te doen bleek? Dat ik mijn verhaal vertelde, en deze trainer zei: “oh, maar met kinesthetische tape en de juiste oefeningen is daar nog veel aan te doen!”. Ook bijna twintig jaar na dato? Ja, ook dan nog. Na deze woorden ging ik op zoek, en uiteindelijk kwam ik bij een fysiotherapeute, die hierin gespecialiseerd was. Dankzij het tapen en de oefeningen is mijn diastase een stuk kleiner geworden. Nog niet weg, wel kleiner. En die rechttoe rechtaan buikspieroefeningen die sommige trainers als warming up geven, nee, die mag ik nog steeds niet doen.
Helaas werd mijn core, ondanks al dat oefenen, nog niet zó efficiënt dat mijn hardlopen er ‘mooi’ uit ziet. Er is nog een weg te gaan. Er kwam een achillespeesblessure tussendoor, die hardnekkig bleek. Zo hardnekkig, dat de vraag rees: ‘wat ligt hieraan ten grondslag?’.
En toen kwam mijn andere buiklitteken ter sprake, dat overdwars loopt, ongeveer van heupbot tot heupbot. Een litteken dat ca. 20 % (!) van de vrouwen heeft. En dat er in mijn geval al meer dan 25 jaar zat, verkleefd was (in die tijd waren ze nog niet zo netjes met hechten), en maakte dat de spieren die nodig zijn om goed te kunnen hardlopen, niet optimaal konden functioneren. Sterker nog, door de trekkracht van het litteken was het moeilijk om mijn bekken recht te houden tijdens het lopen, bleek.
Hoewel 20% van de vrouwen gelijksoortige littekens heeft, vond ik het lastig om een fysiotherapeut te vinden die hierin gespecialiseerd is. Navraag via via bracht mij bij een vrouw in Den Haag, die bovendien gespecialiseerd is in hardlopen. Nadat ze de verkleving had losgemaakt, kreeg ik een berg oefeningen mee voor thuis. Buikspieroefeningen zoals we ze niet leren op de sportschool, om de buikbanden sterker te maken, om ons bekkengebied sterker te maken.
Met deze ervaringen en deze kennis, zou ik er daarom voor willen pleiten, om geen buikspieroefeningen te doen tijdens de hardlooptraining, of om de juiste oefeningen te doen. En om ervan bewust te zijn, dat een stabiele core weliswaar essentieel is voor een goede hardlooptechniek, maar dat een stabiele core bij vrouwen minder vanzelfsprekend kan zijn. Want dankzij de alertheid van de betreffende trainer tijdens mijn eerste hardlooples, ben ik nog steeds aan het lopen. Het is een lange weg. En uiteindelijk is de weg belangrijker dan het doel. Dus als ik straks ooit misschien wie weet een clubrecord loop, dan weten jullie welke route ik heb afgelegd, en wie ik dankbaar ben.
Geef een reactie