Halverwege oktober 2020 hebben ik een workshop ‘licht lopen’ georganiseerd, voor een select groepje lokale blote voeten hardlopers.
Licht lopen gaat over staan, wandelen en hardlopen met minimale inspanning. Door alleen die spieren te gebruiken, die nodig zijn voor de beweging.
Het eerste deel van de les ging over staan. Rechtop staan. Nog best lastig, vooral voor cursisten die van nature ongedurig zijn, zoals ik. En daarom des te beter om dit goed aan te leren.
Het tweede deel ging over wandelen. Wandelen als een dreumes. Onszelf vanuit die recht sta-houding naar voren laten vallen, en dan onze voet optillen, zodat deze landt onder het lichaamszwaartepunt.
Wij wandelen verkeerd! Dat was een enorme eye-opener. Tijdens het wandelen zetten we af, we landen op onze hak en rollen onze voet af. Dat is niet hoe een dreumes loopt. Of hoe iemand loopt die nog nooit schoenen heeft gedragen. Op blote voeten wandelen is een andere beweging, dan de beweging die we gewoon zijn geworden met schoenen. Wanneer we onze voet optillen, en laten vallen, komt deze bijna plat op de grond neer. Misschien een klein beetje op onze hak, maar vooral plat.
Daarna volgde het derde deel van de les: hardlopen.
Kort voor deze cursus had ik het boek ‘Older yet faster’ gelezen. En Rob ook. Hij was er even enthousiast over als ik, omdat Older yet faster uitgaat van dit principe: je voet komt van de grond, door de vering in je benen (je hoeft hem niet op te tillen, zoals bij het wandelen, hij komt meer ‘vanzelf’ omhoog), en je laat hem ‘vallen’ onder je lichaamszwaartepunt. Hij komt daarbij ongeveer plat neer.
En bij dat alles hielden we een uitgestrekte houding. Dat wil zeggen, bijna. Of dat was het streven.
Dit was zondermeer een inspirerende les met betrekking tot blootsvoets hardlopen. Daar waren we het alle vier over eens.
Geef een reactie