De mindful run workshop van vandaag ging niet door, want de docent was vannacht ziek geworden. Dat ontdekte ik, toen ik in mijn eentje op een verlaten parkeerplaats stond. Ik had mij ingesteld op 2,5 uur activiteiten in de duinen en aan het strand. Zo begon ik, zonder workshop, aan mijn 2,5 uur mindful avontuur in de duinen en aan het strand. Ik kan heel makkelijk ineens iets anders gaan doen (not).
Dolen. Ik heb ruim 2,5 uur gedoold.
Mijn oortjes lagen nog in de auto. En het was koud. Akelig koud. Ik was blij dat ik sokken en schoenen aan had. En handschoenen. En een thermisch hemd, en een fleece vest, enzovoort. Het vroor. Er lag een vlies op de vennetjes. Het zandpad was waterhard. En ondanks de windstilte was de temperatuur onbehaaglijk.
Wat het grote voordeel had dat er weinig mensen waren. In zekere zin maakte de temperatuur het zeer behaaglijk. Want hoewel ik een stadsmens ben, en mij graag dompel in lichtbevolkte straten, wil ik de natuur stil.
Gek idee eigenlijk, want de natuur is niet stil. De bladeren kraakten en ritselden, ik hield de lage ruis van de zee achter de duinen aan mijn rechterhand (want wilde naar het zuiden lopen), er waren veel kleine vogeltjes, koolmezen, mussen, en nog kleiner grut waarvan ik de naam niet ken, maar die hoger tjilpen. De natuur is niet stil, toch ben ik verbaasd over hoe ver de stemmen dragen, van de mensen die er waren.
Waarom wil ik dat mijn hoofd stil wordt? Mijn hoofd is ook nooit stil. En misschien is dat precies goed zoals het is. Ik denk dat we ons hoofd stil willen hebben, zodat we kunnen ervaren wat is. Ik denk dat ik dat kan met een bruisend hoofd. Misschien moet ik niet zoeken naar stilte, maar leren luisteren naar het gewoel in mijn hersenpan, het ruizen en tjilpen en kraken daarbinnen.
Soms voelde ik mijzelf in mijzelf zakken. Rook ik de lichtzoete geur van de duinen. Was het de vrieskou? Ik had het gronderiger verwacht. Ik houd van gronderig, mij kunnen ook wijn en voer niet gronderig genoeg zijn. Ik rook voor de derde keer dezelfde geur van een hardloper. Drie hardlopers, één geur. Dat is gek toch? Van mij mag zo’n hardloper best naar vers zweet ruiken, met authentieke feromonen, zalig. Hoe moet dat voor de dieren zijn die hier in dit gebied wonen? Ik dacht aan ‘Het Parfum’ van Patrick Süskind.
Er waren veel bespiegelingen, in mijn hoofd, en in de watertjes, waar het zonlicht overheen streek. Er was in het oosten veel roze in de lucht. In het westen was het heiig, er was nauwelijks een grens tussen de zee en de hemel. Het is mij niet gelukt om dit goed in beelden te vangen. Vandaag was niet zo’n goede dag voor foto’s van mijn hand.
Niet zo erg, want er waren andere speeltjes, zoals de honden. Er waren veel honden die met mij wilden spelen, en teruggefloten werden door hun baasjes. Waarom eigenlijk, ik bijt toch niet? En de zee, want al was ik niet alleen aan zee, de zee was er voor mij alleen (mijn gedachte bepaalt mijn werkelijkheid, toch?). En het strand, dat kleine evenwichtsbalkjes had gevormd, waar ik overheen ben gelopen. De branding, de golven, de schelpjes.
Mindful rennen (meest wandelen) is spelend rennen (wandelen) denk ik. Mezelf laten verwonderen om wat er is. Kijk, zonder workshop toch iets zinnigs geleerd. Het was een cadeautje, hoewel ik de workshop nog wel graag een keer wil volgen. Misschien tegen de tijd dat ik 5 km blootsvoets kan rennen.
Geef een reactie